12 augustus

Varanasi
Soms loont het toch om achter z'n jochie aan te lopen, hij brengt ons wel even naar de burning ghat, de tocht gaat door hele kleine straatjes waar je achter elkaar moet blijven, we passeren een man die een koe en een kalf aan het besprenkelen is met heilig water en zichzelf zegent door de staart van de koe tegen zijn hoofd te slaan.
De padjes worden steeds smaller en opeens staan we tussen stapels brandhout, de voorraad voor de crematies, er wordt ons nog eens op het hart gedrukt om geen foto's te maken want ze geloven hier dat de geest gevangen kan worden door zo'n foto ( en dat wil je toch niet).


We worden een gebouw ingeloodst waar we naar het dak gaan en een schitterend uitzicht hebben op de verbrandingsplaats, er komt nog iemand bij die zegt dat hij alleen uitleg komt geven, vooruit dan maar. Maar eerlijk is eerlijk hij heeft een goed verhaal.
Vanaf het dak hebben we een goed overzicht van wat er gebeurt, we zien het heilige vuur dat dag en nacht brand en dat aangestoken is door Shiva zelf, vanuit dit vuur wordt met strohalmen het vuur naar de brandstapel gebracht na 5 maal rond het hout te zijn gelopen. Per brandstapel is er minstens 150 kilo hout nodig en gemiddeld wordt er 250 kilo per verbranding gebruikt, het soort hout en de kosten ervan zijn afhankelijk van de status van het lijk. Op dit moment branden er 5 stapels tegelijk. Omdat het water van de Ganges zo hoog staat kunnen de plateau's niet gebruikt worden dus de ruimte is beperkt tot een dak van 10 bij 10 meter. We horen de volgende stoet al aankomen,ramnam satyr hai, ramnam satyr hai, (ramnam dit is zijn/haar laatste weg). Het gaat hier dag en nacht door, na aankomst wordt de baar met lijk eerst in de Ganges gedompeld en in de straat aan de kant gezet om op zijn/haar beurt te wachten. Als er een gekleurde doek op het lijk ligt is het een vrouw, is de doek oranje dan is het een jonge vrouw en een witte doek wil zeggen dat het een man is.
Na de verbranding van ongeveer 3 uur blijven de grotere botten over, van de man is dat zijn borstbeen en van de vrouw het heupbeen, en die worden in de Ganges gegooid de rest wordt op een hoopje geveegd en de paria zoeken daarin nog naar het sieraad dat ieder lijk bij zich heeft.
5 categorieën worden niet verbrand, heilige mannen, zwangere vrouwen, gehandicapten, kinderen jonger dan 10 jaar en dieren. Die worden zo in de Ganges gegooid, gelukkig hebben we die niet gezien. In het huis waar we op het dak staan, komen de arme mensen die gaan sterven en de man vraagt dan ook om een bijdrage voor het hout voor deze mensen, vooruit dan maar het is voor een goed Karma, hij probeert ons er nog van te overtuigen dat we ieder iets moeten geven maar daar trappen we niet in, dan nog een bijdrage voor zijn gezin. Oké het was ook een bijzondere ervaring.
Onze kleine gids brengt ons ook nog even naar de verbrandingsplaats zelf waar we tussen de familieleden, die overigens geen traan laten, staan en het van heel dichtbij bekijken, de vrouwelijke familieleden zijn er niet bij omdat het in het verleden veel voorkwam dat die zich van verdriet op de brandstapel gooiden en dat mag niet meer. ( gek hè )

Op de terugweg banen we ons een weg langs de lange rij lijken die staan te wachten het is echt een bizar gezicht.
Na de lunch op het dakterras van ons hotel waar we werkelijk een schitterend uitzicht hebben,


zijn we noodgedwongen door de smalle straatjes die parallel lopen aan de Ganges gaan wandelen omdat het water zo hoog staat, maar ook dat is weer een bijzondere ervaring, vanuit die straatjes kun je telkens naar een Ghat en ze zijn allemaal anders, er is er zelf een met een boeddhische tempel.
De grootste Ghat is toch die naast ons hotel, en via een trap naar een boekwinkeltje lukt het ons om boven op het dak te komen, waar we een goed zicht hebben op bedrijvigheid. Daar kun je uren naar kijken.





- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Varanasi